Stanisław Lenartowicz

Dwudziestego ósmego października zmarł we Wrocławiu Stanisław Lenartowicz, znany polski reżyser oraz scenarzysta. Warto poświęcić chwilę i poznać trochę informacji na temat tego utalentowanego artysty.

Urodził się 7 lutego 1921 roku. Do 1944 mieszkał niedaleko Wilna w rodzinie kolejarskiej. Miał siostrę: Irenę Will-Lenartowicz, która została plastyczką. Jego ojciec – Michał Lenartowicz – pracował jako zawiadowca przy miejscowym odcinku drogowym. Młody reżyser żył tu do 1944 roku, gdyż w czasie II Wojny Światowej został żołnierzem. Trafił do Siódmej Brygady Wilhelma Armii Krajowej na Wileńszczyźnie. W latach 1944 – 1946 przebywał w obozie pracy w Kałudze.

Do swojego rodzinnego kraju powrócił w 1946 roku. Cztery lata później dostał się na studia i rozpoczął swoją naukę reżyserskiego fachu. Wybrał Wydział Reżyserii PWSF w Łodzi i pobierał tam naukę do roku 1953. Stanisław Lenartowicz jest również absolwentem Wydziału Filologicznego na Uniwersytecie Wrocławskim.

Zajmował się realizacją filmów fabularnych głównie w latach 1956 – 1983, a niedługo później został członkiem Komitetu Kinematografii. Najważniejsze nagrody, które przyznano reżyserowi:
– Nagroda Związku Hiszpańskich Pisarzy Filmowych (1971 r.) za film „Czerwone i złote”,
– Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Polskich (2008 r.) za całokształt pracy,
– Nagroda Specjalny „Miś BAREJAdy” (2008 r.) na Przeglądzie Filmów Komediowych i Niezależnych w Jeleniej Górze,
– Nagroda Kryształowy Dzik (2008 r.) za całokształt twórczości.

Oczywiście nagrody to nie wszystko, ale w przypadku filmów Lenartowicza były one uzasadnione. Co prawda nie wszystkie wyreżyserowane przez niego produkcje spotkały się z ciepłym przyjęciem widzów, ale z pewnością zapamiętają oni przede wszystkim takie tytuły, jak na przykład „Cała naprzód” (1966 r.), wspomniane już „Czerwone i złote” (1969 r.), „Opętanie” (1972 r.) czy „Żelazna obroża” (1975 r.).